Eliane Becks Nininahazwe

Zingen, dansen en indonongo (een viool met één snaar) spelen is mijn lust en mijn leven. Als er iets tegenzit, houdt muziek me op de been en vrolijkt me op. Muziek zorgt ervoor dat ik altijd lach en boordevol energie ben. Ik geef veel optredens en dan reageren mensen altijd enthousiast. Ik dacht: zouden mensen naar mijn optredens blijven komen als ze zouden weten dat ik hiv heb?  

Waarheid verbergen
Het hield me al jaren bezig: Hoe lang houd ik de waarheid nog verborgen? Bescherm ik mijn kinderen door dit niet te delen met hen en met de buitenwereld? De waarheid kan pijnlijk zijn, maar als mijn kinderen van jongs af aan op de hoogte zijn van hiv, weten ze ook dat ze zich maar beter kunnen beschermen. Zouden de buren anders naar me gaan kijken als ze weten dat ik hiv heb?  

Beschermingsleger
Ik was er mentaal op voorbereid dat ik afwijzende reacties zou krijgen. Ik dacht: het lukt me wel om daarmee om te gaan. Mijn strategie was: ik vertel het eerst aan de mensen dicht om me heen. Dan heb ik een beschermingsleger als ik het aan mensen vertel die wat meer op afstand staan en ik misschien een afwijzende reactie krijg.  

Hidden truth
Vorig jaar ben ik uit de kast gekomen. Vrienden en buren reageerden heel begripvol en steunden me. Toen dacht ik: nu kan me niks meer gebeuren, ik kan op hen terugvallen. Ik heb een interview gegeven aan Hello Gorgeous, mijn foto stond zelfs op de cover, en later aan de regionale krant in Amersfoort. Ik heb mijn verhaal ook op Facebook gedeeld met de titel ‘Hidden Truth’. Het gaat over wat ik heb meegemaakt in de elf jaar dat ik met hiv leef en over het belang om je ziekte te omarmen en er op een positieve manier mee om te gaan. Zo was iedereen meteen op de hoogte: de mensen die ik in Nederland ken én mijn familie in Burundi.  

‘Wow, wat dapper!’
Ik kreeg veel goede reacties. ‘Wow, wat dapper! We zijn trots op je. We houden van je, maak je geen zorgen, er verandert niets tussen ons.’ En: ‘Je ziet er zo gezond uit, we zouden nooit hebben gedacht dat je hiv zou hebben.’ En heel belangrijk voor mij: ook nu mensen weten dat ik hiv heb, blijven ze graag naar mijn optredens komen!  

Ouders van klasgenootjes
Ik kreeg ook twee negatieve reacties en dat hakt er wel in. Ik kreeg van leerkrachten te horen dat ouders van klasgenootjes van mijn kinderen verontrust reageerden: ‘Hebben haar kinderen ook hiv? Lopen onze kinderen gevaar?’ Mijn kinderen hebben helemaal geen hiv en ook al zou dat wel zo zijn: tegenwoordig mag je verwachten dat mensen weten dat je door samen te leren en spelen geen hiv kunt overdragen.
 
Vrijwilligerswerk
In het ziekenhuis waar ik vrijwilligerswerk deed, hadden ze me er nooit naar gevraagd, maar ze vonden dat ik het bij het sollicitatiegesprek zelf had moeten vertellen. Ze zeiden: ‘We zijn hier in Nederland en niet in Afrika!’ Mijn hart brak. Ze wisten niet dat je met hiv tegenwoordig een normale levensverwachting hebt en volop in het leven kunt staan.  

Open
Nu ik open ben over mijn hiv, is het veel makkelijker om contact te hebben met andere vrouwen met hiv. Dat geeft me veel energie. Ik ervaar steun en we leren van elkaar. Je komt voor een deel dezelfde problemen tegen. Het voelt soms alsof je met zussen onder elkaar bent. Het heeft ook heel praktische voordelen om open te zijn over hiv. Laatst lag mijn dochter in het ziekenhuis. Ik was daar de hele dag, maar ik was mijn pillen vergeten. Nu kon ik gewoon een vriend bellen om te vragen of hij m’n pillen even wilde brengen.  

In jezelf geloven
Hiv is in mijn leven gekomen, maar ik geef niet op. Je moet in jezelf blijven geloven. Wat voor aandoeningen of problemen je ook hebt: je blijft dezelfde persoon. Ik stop pas met zingen, dansen en indonongo spelen als mijn hart stopt met kloppen. Ik verheug me nu al op mijn optreden en workshop tijdens het symposium Positief Geluid. Ik hoop dat je mee gaat zingen en dansen!