Marco
Ik weet negen jaar dat ik hiv heb. Door keuzes die ik als homo over
mijn seksleven heb gemaakt was ik voorbereid op hiv, maar het was toch heftiger
dan ik had gedacht. Ik ben heel gevoelig en mijn lichaam reageerde heel heftig
op het virus. Het heeft me een half jaar gekost om als een kind mijn eigen
lichaam weer te ontdekken.
Aanpakken
Mijn weerstand was nog best goed, maar ik wilde graag meteen met
medicijnen starten. Ik voelde gewoon dat mijn lichaam dat nodig had. Mijn
lichaam moest erg hard werken om het virus te lijf te gaan. Ik wilde het niet
wegstoppen, maar aanpakken. Ik vond het een heel raar idee dat m’n weerstand
eerst zou moeten verslechteren voordat ik met behandeling kon starten.
‘Is dat niks voor jou?’
Begin 2014 zei een vriend van me: ‘Marco, de Hiv Vereniging zoekt
vrijwilligers die interviews gaan houden. Is dat niks voor jou?’ Ik ben met hem
meegegaan naar een voorlichtingsbijeenkomst en zo ben ik erin gerold. Naast het
houden van interviews moest ik ook aan de bak om mensen met hiv te zoeken die
aan een interview wilden meedoen. Als het goed voelde, dan vroeg ik iemand of
hij mee wilde doen.
Spannend
Als ik heel eerlijk ben, vond ik het van tevoren wel spannend: als
mensen met hiv gaan we anderen interviewen, maar zijn we ook goede
interviewers? Het heeft allemaal goed uitgepakt. De voorbereiding was heel
grondig, we hadden twee trainingsdagen. Men checkte geregeld wat we ervan
vonden en ik zag dat men wat deed met onze feedback. Dat maakte dat ik me serieus
genomen voelde.
Alledaags
Ik wil heel zuiver naar mezelf blijven. Het maakt voor mij geen
verschil of het nu gaat over m’n relatie, over hoe ik met m’n vrienden omga,
over m’n werk of over hoe ik met hiv omga. Ik ga open met m’n hiv om, maar ik
heb het er niet zo vaak over. Ik neem elke dag m’n hiv-medicatie in. Waarom zou
ik andere mensen lastig moeten vallen met m’n hiv? Hiv is voor mij iets
alledaags; niet zo spannend.
Cadeautje
Ik dacht dat ik het helemaal had verwerkt, maar toch ben ik stiekem
soms gereserveerd. Ik ben geen hiv-activist, maar door Positief Geluid ben ik wel
veel actiever bezig met m’n hiv. Ik heb onlangs aan mijn ouders verteld over
mijn hiv en het ook op Facebook gedeeld. Daar kreeg ik heel veel mooie reacties
op. Dat mensen hun eigen verhaal met me gingen delen was voor mij een onverwacht
cadeautje voor mijn openheid.
‘Ik voel me gehoord’
Ik heb ruim dertig interviews gehouden. Het was mijn taak als
interviewer om mensen op hun gemak te stellen. Heel vaak zei men op het eind
van het gesprek: ‘Ik voel me gehoord’. Dat vond ik een heel mooi compliment.
Ieder heeft zijn of haar eigen verhaal natuurlijk, maar toch is er de
herkenning. Die vond men hartverwarmend.
Verrassend
Sommige gesprekken waren heel verrassend. Het leuke aan interviews is
dat het echt tweegesprekken zijn. Een man vertelde na meer dan twintig jaar
voor het eerst buiten het ziekenhuis aan iemand over z’n hiv. Dat raakt me nog
steeds, dat was zo mooi. Een oudere man die zei: je doet gewoon wat de dokter
zegt. Ik sprak hem een half jaar later weer en hij is nu veel assertiever.
Mensen die ouder zijn dan ik hebben meegemaakt dat hun vrienden dood gingen.
Een van de mensen die ik heb geïnterviewd vertelde dat hij door het oog van de
naald was gekropen: de medicatie was voor hem net op tijd gekomen. Iemand belde
me achteraf om te zeggen dat het voor hem zo’n openbaring was om zijn ervaring
met me te delen.
Petje af voor de Hiv Vereniging!
Ik vind het heel fijn dat dit
onderzoek Positief Geluid met zo veel gedrevenheid en secuurheid is begeleid.
Dat geeft een flow waarin je je ook als vrijwilliger volledig inzet om het tot
een succes te maken. Petje af voor de Hiv Vereniging! Het voelt heel goed voor
mij en ik kan er helemaal achter staan. Tof! Ik vind het heel mooi dat ik zo
als vrijwilliger mijn bijdrage heb kunnen leveren aan de toekomst van de Hiv
Vereniging, want zij gaan met de bevindingen aan de slag.
